خانم مربعی

به حرف نزدن فکر میکنم...به اینکه اون لحظه ای که داری خفه میشی یه چیزی بگی...چیزی که حقته...چیزی که راحتت میکنه نگی...صبر کنی...لال بشی...تحمل کنی ...

سخته اما میشه...

خانم مربعی...

جاده تاریکی بود...تنها روشنایی نور ماه بود که گاهی پشت کوه های بلند و سیاه پنهان میشد و دوباره پیدا میشد...یک لحظه وقتی داشتم از دیدن اینهمه تاریکی و لکه ای نور در دوردست اسمان لذت میبردم دچار استرس و تنگی نفس شدم...حس کردم که به انجا اصلا تعلق ندارم...به آن جاده..به آن ماشین و سرنشینانش که همسر و فرزند کوچکم بودند...دیدم هرچقدر سعی میکنم نگاهشان کنم تا یادم بیاید که دقیقا در آن لحظه در درست ترین جای ممکن نشسته ام .. نفسم بیشتر تنگ میشود...ناچار چشمانم را بستم و به این فکر کردم که اگر اینجا نه پس کجا؟الان باید کجا میبودم که اینطور دوری از آنجا بیتابم کرده...تصویر کم کم واضح شد...مثل لنز دوربین قدیمی که اول تار است و بعد کم کم واضح میشود...گور سرد و تاریکی بود ...من بالای آن ایستاده ام ... کمی به داخل تاریکی قبر نگاه میکنم و بیشتر به گور های اطرافم...سنگ قبر کناری نامش آشناست...مادربزرگم است...دیدم که به آنجا تعلق دارم...نفسم آرام شد و قلبم از تند تپیدن دست کشید...آرام شدم...مادربزرگم کنار قبر خودش نشسته بود و آرام و تنها نگاه میکرد...بدون لبخند..بدون خشم..بدون ترس...فقط در ساده ترین حالت ممکن آرام نشسته بود و بی هیچ حرفی فقط نگاه میکرد...با همان پیراهن سورمه ای که گل های ریز بهاری تمام تنش را پوشیده بود و چادر قهوه ای گل دارش....چشم باز کردم و دیدم هنوز در همان جاده ایم...اینبار آرام بودم...به آسمان تاریک و ماه روشن نگاه کردم...فقط نگاه کردم...خالی از هر عاطفه و خشمی...بعد به همسر و فرزندم...کم کم با زندگی آشتی کردم و روشنایی ته جاده گرمای لطیفی به قلبم بخشید و دست هایم از یخی درآمد...بعد از آن دیگر هرگز دچار این حالت نشدم اما زیاد پیش می آید که احساس غریب خانم مربعی...ادامه مطلب

پاییز با خرابی پکیج و بی حمامی شروع شد...بدترین اتفاقی که میتونست برام بیفته! دارم مدارا میکنم با همه چیز...با همه کس.... خانم مربعی...

یه قسمتی از من هست که همیشه ناراحته...نو اوج خوشحالیا و اتفاقای خوب همیشه داره برام غصه میخوره...غصه روزایی که رفتن...با خاطرات بد گذشتن...یه قسمت دیگه همیشه امید داره...به نور...به روشنایی...من با مادرم به اندازه چند خیابان و یک اتوبان فاصله دارم اما از وقتی باردار شدم مث بچگیا که شب خونه خاله یا دایی میموندیم و دلتنگ مامان میشدیم و اروم زیر پتو گریه میکردیم دلتنگ میشم و گریه میکنم و به نبودنش فکر میکنم...احساس میکنم غیر عادی شدم...

خانم مربعی...

ای جامعه خشمگین...ای مردان تهی از احساس..ای زنان سطحیه ریمل بدست...ای دختران پلاستیکی...پسران سیکس پک س... پرست!بیایید کمی آرام بگیریم...ای مادرشوهران بدجنس دیو صفت...ای عروسان دمامه جادو..خواهر شوهران و جاری ها و باجناق ها و ....ای ارشادیان همیشه مرشد!ای روشنفکران همیشه غایب در صحنه...بیایید کمی به خورشید ارامش بدهیم....سوخت بس که سیاهی های مارا سوزاند و ما از رو نرفتیم!

خانم مربعی...

وقتی دوتا خط موازی روی بی بی چک افتاد اینقدر شوکه شده بودم که حتی نمیدانستم باید لبخند بزنم یا ناراحت باشم...اقای مربعی ولی خیلی خوشحال شد..بارها از صمیم قلب من را بوسید و لبخند از روی لبانش محو نمیشد...رفتیم ازمایش خون دادیم..جواب قطعا مثبت بود..من اما به باقیه روزهای عمرم فکر میکردم که دیگر قرار نیست مثل بیست و پنج سال عمرم بگذرد...قرار است یک نفر بچه من باشد و من پا به پایش رشد کنم..پیر بشوم تا او قد علم کند..لج کند...اعلام استقلال کند..درس بخواند و شب های زیادی کنارش بیدار بمانم و قسم بخورم که درس هایش را خوب یاد گرفته و در امتحان فردا حتما موفق خواهد شد...پش خانم مربعی...ادامه مطلب

میترسم...خیلی...برای این تغییر بزرگ خیلی میترسم...

خانم مربعی...

بعضی حرفها گفتن ندارد...مثل غصه هایی که عمیقا از درون ادم را میسوزاند و هیچ کسی توان درک آن را ندارد...چون یا خودش مقصر بوده یا ناخواسته باعثش شده..بعضی حرفها فقط گفتنشان غصه ها را زیاد میکند...

خانم مربعی...